Lloyd Landscoot aan boord van de USAT DORCHESTER

Wat gebeurde met LLoyd F. Landscoot soldaat aan boord van de "USAT DORCHESTER (US Army Transport)"?

Loyd Landscoot, ND document moet herzien worden
Loyd Landscoot, ND Purple Heart
East Coast Memorial, Battery park,NY

USAT Dorchester Files

Op 23 januari 1943 verliet de Dorchester de haven van New York met 904 mensen aan boord. Zij voeren naar het Noorden als deel van een konvooi van zes-schepen naar Newfoundland en Groenland. Het schip had 130 bemanningsleden, 23 leden van de Zeemacht en 751 militair personeel en anderen aan boord. Na een stop in St.John, Newfoundland, op 27 januari, vertrok de Dorchester terug op 29 januari, begeleidt door twee andere vrachtschepen en drie boten van de Kustwacht die hun konvooi vormden.

De soldaten aan boord hebben niet geweten wat de laatste bestemming van het schip was. Verschillende geruchten deden de ronde naar waar het konvooi vaarde, o.a. Ierland, Afrika, Noorwegen of misschien om Engeland te verdedigen indien Hitler dat eiland binnenviel. Maar de vier kapelaans aan boord wisten waar het schip naar toe ging. Die vier mannen -- George Vos ( Methodist), Clark Poling (Nederlands Hervormde), Alex Goode (Joodse Rabbijn) en John Washington (katholiek) – hadden al enkele weken samen op het schip gezeten, zij waren bijna altijd samen. Zij wisten dat de Dorchester naar de luchtmachtbasis van Narssarssuaq, Groenland vaarde, de hoofdbasis voor vliegtransporten naar Engeland. De kapelaans vonden het best om die informatie voor zich te houden en zij hadden vele uren nodig om de zenuwachtige jongens te troosten die beseften dat het schip door de gevaarlijke "onderzeese doorgang" zeilde.

Op de avond van 2 februari, steeg de spanning op het schip, toen de Dorchester weg van haar konvooi voer, dit was geen ongewoon manoeuvre wanneer een schip op enkel uren varen was van de haven. Zij waren er bijna. Vele mannen gingen die nacht slapen zonder hun reddingsvesten aan, omdat voor de eerste keer in dagen, voelden zij dat het schip voldoende veilig was tegen een aanval.

"De marine escorteerde de Dorchester naar Groenland," en toen de Dorchester weg van het konvooi voer, escorteerde een destroyer het schip. Gezien ze de kust naderden, vermoeden zijn geen duikboten meer, wegens het tamelijk ondiep water. Bijgevolg liet de torpedojager de Dorchester alleen verder varen.

Aan boord van het schip, zetten de vier kapelaans hun succesrijke programma van de avond verder. Het was laat toen de vertoning eindigde, iedereen ging naar bed, velen voelden zich veilig nu het schip de gevaarlijke dag had doorstaan. Het was één uur in de ochtend van 3 februari 1943.

Toen zij naar hun kamers liepen, onder de donkere waterlijn van de Atlantische Oceaan, werd hun rust verstoord door de dodelijke inslag van een torpedo van de Duitse U-boot U-223 . "Er was een luide knal," het schip steeg 2 m uit het water en onmiddelijk gingen alle lichten uit.

De torpedo had de stuurboord zijde van de Dorchester geraakt en was in de machinekamer ontploft en doodde direkt 100 mannen benedendeks. In de duisternis ontstond grote paniek toen de mannen hun reddingsvesten zochten en bijna blindelings het zinkende schip probeerden te verlaten.

Op het dek boven hem, zwoegden mannen om zich naar de reddingsboten te begeven, die vast gevroren waren, toen het schip langzaam op zijn zijde kantelde. Die zonder reddingsvesten zaten samen in grote angst bij de vier kapelaans die kalm de kostbare extra jassen uitdeelden. Maar er waren er niet genoeg voor iedereen, en het schip zonk snel. Later zou blijkken dat het minder dan 30 minuten was.

Terwijl de meeste mannen wanhopig probeerden zich van een ijzige (verdrinkings) dood te redden, deden de vier kapelaans, geconfronteerd met mannen die zich wanhopig probeerden te redden terwijl het schip snel in de koude Atlantische Oceaan afdaalde, iets die iedereen zou overweldigen die er getuigde zou van zijn.

De vier kapelaans kalmeerden de verbijsterde mannen, die hen naar de reddingsboten leiden en spoorden hen aan om het gedoemde schip te verlaten. Velen hadden hun reddingsvest vergeten. De kapelaans vonden in een kast nog enkele reddingsvesten en deelden deze ook uit. Toen deze eveneens op waren trokken de vier hun reddingsvest uit en gaven deze door aan de jonge soldaten.

Enkel twee van de 14 reddingsboten werden met succes gebruikt. Soldaten sprongen in de ijzige zee. Zij grepen naar de boorden van de twee overbelaste reddingsboten. Sommige mannen werden doordrenkt met een laag dikke brandstofolie en dreven verschillende uren in het water.

De vier kapelaans bleven samen op het dek van het schip, armen met elkaar verbonden, hoofden gebogen en in gebed, tot de Dorchester onder de golven verdween. Hun offer zou herinnert worden als een van de ontroerendste verhalen van de Tweede Wereldoorlog .

In deze nacht van 3 februari 1943 hadden bijna 700 mannen hun leven verloren, het was ook één van de grootste zeetragedies van de Tweede Wereldoorlog. Het is een hulde aan vier mannen die hun leven gaven, zodat anderen zouden kunnen leven.

SOURCES:
Sinking of the Dorchester: The Story America Will Never Forget and the World, by Chester J. Szymczak. 1976.
The four chaplains