|
|
|
|
|
|
To jede Tiet, bi Dag un Nacht, bi Sünnenschien un Daak, deep in mien Harten singt un lacht Mien leeve oll Mudderspraak.
Se kennt mi al as lüttes Kind, dat noch keen Hooch verstünn, un doch mit Busch un Bloom und Wind up Plattdüütsch snacken künn.
En Eekboom stünn vör unse Puurt, dor harr de Uul in buugt. Se jööld de Nacht in enen fuurt: "Kumm mit! Kumm mit! Mi gruugt!"
Un von den Strand her reep mi nu de groote, wille See. Se snackd von'n Fischer un sien Fru un Buttche Timpetee.
Bi Morgengragen ävers füng de swartwitt Kiewitt an. He floog den ganzen Dag un süng: "Wur bliev ik, bliev ik man?'
Doch s' avends, wenn dat schummern würd, un Fräden siet un wiet. denn sloog de Bäädklock an un lürrd: "Laavt Gott, laavt Gott alltiet!"
Ik segg di, Jung, so hüürd ik dat, as ik noch ganz, ganz lütt. Keen Wunner, dat uns Pommersch Platt deep in mein Harten sitt
|
|
|
|
|
|