Memorial Day Ceremony for PFC Charles “Chuck” Roegiers KIA in 1944 at Bastogne, Belgium (Battle of the Bulge)
Herdenking vond plaats te Eeklo op het Gemeentelijke Kerkhof op 26 mei 2016 om 15.00
Charles is een derde graads kozijn van mij.
CLICK OP DE FOTO OM DE SLIDE SHOW TE STARTEN
pictures by Valentyn Mariman
Karel Lodewijk Roegiers werd geboren te Eeklo op 11 september 1910, als zoon van Victor en Delphina Van Landschoot.
Zijn vader Victor was op 25 oktober 1913 met de SS Lapland naar Amerika vertrokken. Zijn vrouw zou later volgen met de kinderen, maar door de Eerste Wereld Oorlog werd dit uiteindelijk zeven jaar later. Op 15 oktober 1920 vangt de moeder met haar drie kinderen, Peter, Charles en Hortense, de grote reis aan naar de NIEUWE WERELD. Zij komen op 23 oktober in New York en begeven zich naar respectievelijk haar man en hun vader naar Mishawaka, IN. Alleen de oudste zoon nl. Renatus—die toen juist zijn legerdienst volbracht — bleef in België achter. In Nieuwendorpe was zijn thuis. Hij trouwde op 26.06.1928 en ging in de Opeisingstraat wonen.
In 1935 was Delphine met haar zoon Charles en dochter Hortense op bezoek geweest bij haar familie in België. De andere zoon Peter zat in het leger in de VS. Zij was toen al gescheiden van haar man Victor. Op 4 december 1935 na een verblijf van enkele maanden in Eeklo, vertrokken ze aan boord van de "SS President Harding" uit Rotterdam met bestemming Amerika.
Toen de jongste zoon Charles in Mishawaka, Indiana zijn schoolplicht had vervuld ging hij in een autobandenfabriek wenken. Hij bleef ongehuwd en was trouw aan zijn katholiek geloof. Toen de U.S.A. aan de oorlog ging deelnemen, meldde Charles zich als vrijwilliger. Hij streed de wereld door, zelfs in de streken van de Stille Zuidzee. Hij landde in de eerste uren van D-Day +1 op 7 juni 1944 met de geallieerde invasietroepen op de stranden van Omaha Beach in Normandië. Vervolgens vocht hij zich een weg doorheen Frankrijk om medio december in de Ardennen, provincie Luxemburg, te belanden.
Foto Kurt De Sutter (Waarschoot)
Bron: Ross Scott and Fulton History
Vanuit een klein gehuchtje rond Bastenaken schreef hij een lange, opgewekte brief naar zijn broer René in Eeklo. Eindelijk was hij in België gestationneerd en zou hij in de komende weken, zeker met Kerstmis, naar Eeklo op bezoek mogen komen. Vol hoop was hij om hen allen terug te zien...
Helaas, in de koude. donkere, barre winterdag van 16 december '44 sloegen de Duiters toe. Gelukkig zat hij niet op de plaats van de allereeste aanval, doch toen hij de ernst van de toestand vernam, meldde hij zich vrij-om in de haastig ontplooide verdedigingslijnen de bres te pogen helpen dichten. Het werd zijn noodlot, enkele uren nadat hij was ingezet, werd hij al getroffen door het moordend Duitse vuur en legde men hem ergens voorzichtig neer aan de rand van een bos in de streek van Bastenaken. Een veldprediker schreef in een frontbrief aan zijn moeder dat haar zoon heel zwaar was geraakt doch na door hem bediend en gesterkt te zijn geweest met de h. sacramenten, rustig en gelaten stierf, met het kruisje van zijn paternoster in de handen !
Bron:The South Bend Tribune Wed. Jan 3 1945
OFFICIAL ANNOUNCEMENT OF HIS DEATH
PURPLE HEART for PFC CHARLES ROEGIERS
Charles Roegiers werd begraven op het groot U.S. Military Cemetery van Henri Chapelle, ± 25 km ten oosten van Luik. Twintigduizend Amerikanen werden aldaar ter aarde besteld. Een eenvoudig wit-houten kruisje met naam en stamnumimer, merkte zijn rustplaats. In de eerste na-oorlogse jaren onderhielden de “War Registration Services” de begraafplaats en vele Duitse krijgsgevangenen werkten aan de algehele aanleg en verzorging van de dodenakker.
HENRY CHAPELLE CEMETERY in 1945
Charles Roegiers op het Henry Chapelle American Military Cemetery
In 1947- 48 voerde de V.S. hun repatrieringsysteem door, iedere nabestaande kon zijn gesneuveld familielid op kosten van de staat naar Amerika laten overbrengen en herbegraven in zijn geboortegrond. Op deze wijze werden met de zogenaamde Liberty-Ships, die speciaal voor dit doel waren omgebouwd, duizenden en nog eens duizenden Amerikaanse oorlogsdoden (in totaal 60 %) naar hun moederland gerepatrieerd.
Ook mevrouw Roegiers-Van Landschoot te Mishawaka, Indiana ontving een brief van de Amerikaanse regering, waarin ze werd uitgenodigd haar keuze te bepalen over de nieuwe begraafplaats van haar gesneuvelde zoon. Zij uitte de wens dat hij in zijn geboortegrond zou mogen rusten, namelijk in Eeklo ! Er werd een gunstig gevolg gegeven aan haar verzoek en enige tijd nadien kreeg de oudste broer René in onze stad tijding over de overbrenging van de stoffelijke resten van zijn broeder.
Een dienst van het Amerikaanse leger meldde zich te Eeklo en de repatriering werd voorbereid en geregeld. Op 13 augustus 1948 kwam om 10 u. een legerwagen van het Amerikaanse Rode Kruis met de lijkkist in Eeklo aan. Een Amerikaanse militaire escorte bestaande uit 1 overste en 4 soldaten, samen met een erewacht, 1 overste en 8 Belgische soldaten uit het leger-munitiedepot waren bij de korte lijkstoet aanwezig. Private Charles Roegiers werd naar de Burgemeester Pussemierstraat overgebracht waar hij tijdelijk in het huis van zijn broer werd opgebaard. Men had alle moeite om de grote, brede aluminium kist, die bedekt was met de «Stars and Stripes» in de werkmanswoning binnen te krijgen. Een groot aantal Eeklonaren bewees de Amerikaanse gevallene aldaar een laatste en diepste respect.
Om 14.45 u. volgde een korte kerkelijke plechtigheid in de dekenale kerk van Eeklo, waarna de gesneuvelde naar het stadskerkhof werd overgebracht. Foto's geschonken door de familie Roegiers en voorhanden in : «Soldatengraven 1939-45 over de gehele wereld» tonen niet alleen de aanwezigheid van de naaste familieleden doch ook een grote deelname vanwege de bevolking van Eeklo.
Nadat onderpastoor Bracke cle laatste gebeden had uitgesproken kwamen de Amerikaanse soldaten in kraaknette uniformen en met witte handschoenen aan, een laatste maal aan weerszijden van de kist staan. Ze salueerden plechtig en namen toen traag het vaandel op en begonnen deze op traditionele wijze in topvorm op te vouwen. Toen deze ceremonie beëindigd was gingen ze naar de broer van de gesneuvelde toe en overhandigden hem de vlag als aandenken. Tenslotte werd Charles Roegiers ten eeuwigen ruste bij-gezet.
De kist van PFC Charles Roegers wordt uit het huis van zijn broer Victor genomen
Onder begeleiding van het Amerikaans Rode Kruis en Belgische soldaten
Begrafenis in Eeklo 13 august 1948
De Amerikaanse vlag is nu in handen van Nico Roegiers, tweede graads neef van Charles
Speciale dank aan Nico Roegiersom deze fotos te willen delen.
In 1952 kwam mevrouw Roegiers, de moeder van de gesneuvelde naar België over. Haar eerste bezoek gold de rustplaats van haar geliefde zoon. Het kostte haar meer dan een jaar vooraleer ze kon besluiten naar de States terug te keren en toen ze uiteindelijk afscheid nam, liet ze in Eeklo bij haar familie de posthuum verleende «Purple Heart» van Private Charles Roegiers, achter.
In 1974 stierf de oudste broeder van de gesneuvelde hier in Eeklo. Als kostbaar bezit liet hij de Amerikaanse vlag en de hoge onderscheiding aan zijn beide kinderen na, nl. Marguerite en Marcel. Deze besloten na rijp beraad beide vereerde herinnering aan «Soldatengraven 1939-4945 over de gehele wereld» af te staan.
Wij allen willen hem in de komende dagen gedenken, hij die sneuvelde op het veld van eer, omdat hij slechts deed wat van hem verwacht werd : zijn opperste plicht. Zijn offer verplicht ons tot vrede, tot verzoening over alle grenzen heen.
George E. Spittael en met aanvullingen en correcties van Hans Van Landschoot 29-5-2016
Letter from the Headquarters Office of the Chaplain – 447 AAA An Bn – APO 230 US ARMY
Mrs. Delphine M. Lootens 26-2-1945
816 S Alabama Street
Mishawaka, IN
Since the War Department has already notified you of the unfortunate death of your son, PFC Charles Roegiers, 35537738 of B Battery of this organization, I can only confirm this sad news and mention some of the details. He was killed in action on dec. 17 th in Luxembourg. When i was called to attend him, I noticed that he had a small crucifix about his neck and I could not help thinking that his death was a sacrifice, something like that of his Divine Master, that was offered up for his fellow men. In your son's case it was for the liberty of his fellow men.
At a time like this, I realize too well that anything I am trying to say appear small and trivial in the face of so great lose. I do with, however, to express my sincere synmpathy and that of all the men as well as that of our commanding officer, and add the promise that I shall continue to remember your son at Mass. Very likely, the tought has already occured to you, prompted by your own spirit of faith, that death after all is only a temporary separation of body and soul. One day both will be reunited, just as we too shall be joined together with those we love. Meanwhile, it is in our power to be of great help to those who have gone before us by our prayers and good works, together with the indulgences we may gain for them, so that the bond between us is ever completely severed though it may not be visible.
Realizing my own inability, I shall put you in the care of our Blessed Lady, the Mother of Sorrows, to console you in your present days of sorrow and that She will obtain for you the grace to bear with christian patience and reisgnation that will assure you the happiness of heaven where you and Charles will once more be reunited.
Very Sincerely
Leonard C. Paprecy
Chaplain US Army
World War II Memorial of CHARLES
World War II Memorial of his brother PETER
